1
Mnich
2068 m n.p.m.
Samotna turnia powyżej południowo-zachodniego brzegu Morskiego Oka.
Słynna, północno-wschodnia (często mówi się wschodnia) ściana turni, którą prowadzą jedne z najtrudniejszych dróg wspinaczkowych w Tatrach opada prawie pionowo 250 m w dół. Najłatwiejsza (choć też wspinaczkowa) droga, nazywana „przez płytę”, wiedzie od zachodu od strony Dolinki za Mnichem.
Turnia posiada dwa, położone blisko siebie wierzchołki, z których nieco wyższy (główny) jest wierzchołek północno-wschodni utworzony z wielkiego, pochyłego, skalnego bloku. Od strony Dolinki za Mnichem (poniżej północno-zachodniej ściany turni), widoczny jest trawiasto-skalny taras nazwany Mnichowe Plecy. Od strony Morskiego Oka widoczny jest Ministrant, w którego wielkim okapie (największym w polskich Tatrach) znajdują się bardzo trudne drogi hakowe.
W południowo-zachodniej grani Mnicha znajdują się dwie kulminacje:
- Mniszek (2045 m n.p.m.), widoczny znad Morskiego Oka po lewej stronie od Mnicha i oddzielony od niego Wyżnią Mnichową Przełączką (ok. 2035 m n.p.m.), z której schodzi długi komin ograniczający wschodnią ścianę szczytu.
- Mnichowa Kopa (2090 m n.p.m.), oddzielona od Mniszka szerokim siodłem Mnichowej Przełączki Niżniej (ok. 2025 m n.p.m.). Z przełęczy, w kierunku Morskiego Oka opada potężny Mnichowy Żleb. Wschodnia ściana (ok. 140 m wysokości) Mniszka i północno-wschodnia Mnicha (ok. 260 m wysokości) opadają do tego żlebu.
Za Mnichową Kopą grań Mnicha ginie w Mnichowym Piargu podchodzącym pod ściany opadające z głównej grani, poniżej Zadniego Mnicha i Cubryny.
