3
Lublin na weekend
Lublin, miasto niedoceniane i pomijane przez wielu turystów. Miasto mające tak wiele do zaoferowania, miasto kontrastów i z wyjątkowym klimatem. 700 letnia historia miasta i unikatowe zabytki w skali Polski i Europy. Obok Krakowa jedna z najpiękniejszych starówek.
Widok na miasto z Wieży Trynitarskiej
Wieczór na starówce można porównać do klimatu jaki panuje na Krakowskim Kazimierzu.
Wieża Trynitarska – neogotycka wieża-dzwonnica jest najwyższym zabytkowym punktem wysokościowym Lublina. Z platformy widokowej, na wysokości 40 metrów roztacza się rozległa panorama miasta. Od tego punktu należy rozpocząć zwiedzanie Lublina.
Wieża Trynitarska
Kamienica Konopniców na Rynku Starego Miasta w Lublinie posiada najbogatszą, a zarazem oryginalną dekorację wyróżniającą ją spośród innych kamienic. W 1512 roku należała do rajcy miejskiego Andrzeja Sadurki, następnie przeszła w posiadanie kupca i burmistrza lubelskiego Jana Domaraty, a w końcu XVI wieku stała się własnością rodziny Kretków. Katarzyna Kretkówna wniosła w posagu kamienicę Sebastianowi Konopnicy, rajcy i burmistrzowi miasta, właściecielowi wielu domów i folwarków, a także podlubelskiej wsi Konopnica. Konopnicowie zapoczątkowali przebudowę kamienicyw duchu późnego renesansu. W XVII wieku kamienica należała do ormiańskiej rodziny Kieremowiczów, którzy wielokrotnie piastowali miejskie urzędy. Rodziny te często gościły u siebie dostojników trybunalskich i państwowych. W Kamienicy Konopniców bywał nawet ojciec Jana III Sobieskiego, Jakub oraz sam król, car Wasyl Szujski z braćmi, a także car Piotr I i król szwedzki Karol XII.
Zamek Lubelski
Obronny kompleks na odosobnionym wzgórzu wapienno-lessowym, składający się z: gotyckiej baszty (donżonu) z XIII w., gotyckiej Kaplicy Trójcy Świętej z XIV w., którą zdobią bezcenne freski rusko-bizantyńskie z 1418 r., ruin tzw. Baszty Żydowskiej będącej pozostałościami zamku królewskiego z XIV-XVIII stulecia, neogotyckiego gmachu d. więzienia zbudowanego w latach 1824-26.
Wymienione obiekty należą do Muzeum Lubelskiego, jednego z najciekawszych tego typu placówek w Polsce.
Wymienione obiekty należą do Muzeum Lubelskiego, jednego z najciekawszych tego typu placówek w Polsce.
Kościół pw. św. Józefa i klasztor oo. Karmelitów
Kościół pw. św. Józefa, Oblubieńca Najświętszej Marii Panny oraz przyległy klasztor, który początkowo użytkowały karmelitanki bose, został ufundowany przez Katarzynę z Kretkowskich Ligęzinę. Kościół zbudowano w latach 1635-1644 w stylu renesansu lubelskiego.
Brama Grodzka powstała za czasów króla Kazimierza Wielkiego po najeździe Tatarów w 1341 r. Pełniła funkcje obronne w murach miejskich, chroniąc miasto od strony północno-wschodniej. Przez Bramę Grodzką w stronę Zamku prowadził drewniany wiadukt. Na południe od Zamku znajdowały się liczne rozlewiska i stawy.
W XIV wieku brama miała wygląd gotyckiej budowli. Ceglane mury bramy zwieńczone były krenelażem, a przedbramie podparte było przyporami. W XV i XVI wieku bramą zajmował się cech sukienników, którzy mieli obowiązek dostarczać broni podczas najazdu nieprzyjaciela. W bramie znajdowała się krata, a strażnicy pilnowali, aby nikt o zmierzchu nie mógł się przez nią przedostać. Przepisy pod tym względem były bardzo surowe. Otwieranie bramy zabronione było nawet samemu królowi, toteż w 1504 r. wielką sensacją i oburzeniem mieszkańców zakończyło się otworzenie bramy porą nocną przez jednego z sukienników podskarbiemu lubelskiemu Andrzejowi Lasocie.
Po groźnym pożarze miasta w 1575 r. Brama Grodzka została bardzo szybko odbudowana. Wiek XVII przyniósł dalsze zmiany w wyglądzie bramy. Wojny XVII–wieczne oraz wojna północna na początku XVIII wieku przyniosła duże zniszczenia w mieście, które nie ominęły bramy. W 1785 r. Brama Grodzka została przebudowana według projektu przez Dominika Merliniego, nadwornego architekta króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, w stylu klasycystycznym. Świadczy o tym zapisana cyframi data przebudowy na elewacji bramy oraz monogram królewski „SAR”(Stanislavus Augustus Rex). O klasycystycznym charakterze Bramy Grodzkiej decydują wazy wieńczące budowlę. Po przebudowie bramy na kamienicę mieszkalną, zatraciła cechy obronności.
Obecnie Brama Grodzka jest siedzibą instytucji Ośrodek Brama Grodzka -Teatr NN.
W XIV wieku brama miała wygląd gotyckiej budowli. Ceglane mury bramy zwieńczone były krenelażem, a przedbramie podparte było przyporami. W XV i XVI wieku bramą zajmował się cech sukienników, którzy mieli obowiązek dostarczać broni podczas najazdu nieprzyjaciela. W bramie znajdowała się krata, a strażnicy pilnowali, aby nikt o zmierzchu nie mógł się przez nią przedostać. Przepisy pod tym względem były bardzo surowe. Otwieranie bramy zabronione było nawet samemu królowi, toteż w 1504 r. wielką sensacją i oburzeniem mieszkańców zakończyło się otworzenie bramy porą nocną przez jednego z sukienników podskarbiemu lubelskiemu Andrzejowi Lasocie.
Po groźnym pożarze miasta w 1575 r. Brama Grodzka została bardzo szybko odbudowana. Wiek XVII przyniósł dalsze zmiany w wyglądzie bramy. Wojny XVII–wieczne oraz wojna północna na początku XVIII wieku przyniosła duże zniszczenia w mieście, które nie ominęły bramy. W 1785 r. Brama Grodzka została przebudowana według projektu przez Dominika Merliniego, nadwornego architekta króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, w stylu klasycystycznym. Świadczy o tym zapisana cyframi data przebudowy na elewacji bramy oraz monogram królewski „SAR”(Stanislavus Augustus Rex). O klasycystycznym charakterze Bramy Grodzkiej decydują wazy wieńczące budowlę. Po przebudowie bramy na kamienicę mieszkalną, zatraciła cechy obronności.
Obecnie Brama Grodzka jest siedzibą instytucji Ośrodek Brama Grodzka -Teatr NN.
Nowy Ratusz – siedziba Urzędu Miasta powstał w miejscu zniszczonego pożarem kościoła pw. Matki Bożej Szkaplerznej i klasztoru karmelitów bosych. Nazwa Nowy Ratusz powstała w XIX wieku po wybudowaniu ratusza, w nawiązaniu do nazwy Starego Ratusza na Starym Mieście w Lublinie, którego budynek w 1578 r . został przeznaczony na siedzibę Trybunału Koronnego.
Kościół i klasztor ks. Jezuitów pw. św. Piotra Apostoła
Kościół jest jednonawowy. Nawa główna pokryta jest neorokokową polichromią, wykonaną
w 1897 r. przez lubelskiego malarza Władysława Barwickiego. W ołtarzu głównym, pochodzącym z 2 poł. XVIII wieku znajduje się obraz przedstawiający św. Piotra Wątpiącego. Świątynia posiada
we wnękach cztery ołtarze boczne. Z wyposażenia kościoła na uwagę zasługują dwa obrazy : Madonna z lwami, pochodzący z XVII wieku oraz Madonna w mandorli z XVI wieku. Po prawej stronie kościoła znajduje się kaplica dobudowana później niż sama świątynia. Kościół łączy się bezpośrednio z klasztorem i dlatego nie posiada kruchty. Przed wejściem do świątyni wzniesiono krzyż brzozowy ku czci zamordowanego księdza Jerzego Popiełuszki.
Kaplica Św. Trójcy jest unikatowym przykładem zachowanego pełnego zespołu malowideł bizantyńsko – ruskich w Polsce, fundacji króla Władysława Jagiełły. Fragmenty zachowanym malowideł, ograniczonych do partii prezbiterium możemy zobaczyć w kolegiacie wiślickiej i sandomierskiej. Freski w Kaplicy Św. Trójcy na Zamku w Lublinie są oryginalne, nie zrekonstruowane.
Kaplica Św. Trójcy jest unikatowym zabytkiem klasy zerowej, łączącym Wschód z Zachodem.
Razem z basztą późnoromańską z poł. XIII stanowi cenny relikt Wzgórza Zamkowego. Znajduje się na liście światowego dziedzictwa kultury.
Pierwsze pisemne wzmianki o kaplicy zamkowej pochodzą z 1326 r. Zapewne istniała już wcześniej, jeszcze w XIII wieku, gdy gród zamkowy był drewniany, otoczony wałami ochronnymi.
Budowę murowanej kaplicy zamkowej rozpoczął król Kazimierz Wielki razem z gotyckim zamkiem, po najeździe Tatarów w 1341 r. Datę zakończenia budowy możemy wyznaczyć do roku 1370( data śmierci króla). Kaplica Św. Trójcy posiada charakterystyczne dla fundacji króla Kazimierza Wielkiego, sklepienie krzyżowo – żebrowe z piaskowcowymi wspornikami, wsparte na centralnym filarze (sklepienie palmowe).
Razem z basztą późnoromańską z poł. XIII stanowi cenny relikt Wzgórza Zamkowego. Znajduje się na liście światowego dziedzictwa kultury.
Pierwsze pisemne wzmianki o kaplicy zamkowej pochodzą z 1326 r. Zapewne istniała już wcześniej, jeszcze w XIII wieku, gdy gród zamkowy był drewniany, otoczony wałami ochronnymi.
Budowę murowanej kaplicy zamkowej rozpoczął król Kazimierz Wielki razem z gotyckim zamkiem, po najeździe Tatarów w 1341 r. Datę zakończenia budowy możemy wyznaczyć do roku 1370( data śmierci króla). Kaplica Św. Trójcy posiada charakterystyczne dla fundacji króla Kazimierza Wielkiego, sklepienie krzyżowo – żebrowe z piaskowcowymi wspornikami, wsparte na centralnym filarze (sklepienie palmowe).
Trybunał Koronny, dawny Stary Ratusz znajduje się w centrum rynku Starego Miasta. Miejsce na budowę ratusza zostało wyznaczone po nadaniu Lublinowi praw miejskich 15.VIII.1317 r.
W okresie, gdy budynek pełnił funkcję ratusza, rajcy miejscy wykorzystywali podziemia do handlowania piwem. Po ustanowieniu Trybunału Koronnego, podziemia przeznaczone były na izby więzienne i katownię. W XVIII wieku wieku na parterze znajdowały się kolejno : skarbiec, kordegarda, apteka, sklepy i waga miejska. Na pierwszym piętrze, w dawnych salach Rady Miejskiej, po 1579 znajdowały się : obszerna sień, sala Sądów Trybunalskich, doskonale zdobiona, ze słynącym cudami Krzyżem Trybunalskim, fundacji Jana Zamojskiego, sala „ustępowa”, gdzie gromadzili się członkowie Trybunału oraz kaplica. Ukończone drugie piętro przeznaczone zostało na posiedzenia sesji Trybunału Ziemskiego.
Obecnie w gmachu Trybunału mieści się Urząd Stanu Cywilnego. W danej sali Sądów Trybunalskich odbywają się koncerty kameralne, wykłady i uroczyste spotkania.
W okresie, gdy budynek pełnił funkcję ratusza, rajcy miejscy wykorzystywali podziemia do handlowania piwem. Po ustanowieniu Trybunału Koronnego, podziemia przeznaczone były na izby więzienne i katownię. W XVIII wieku wieku na parterze znajdowały się kolejno : skarbiec, kordegarda, apteka, sklepy i waga miejska. Na pierwszym piętrze, w dawnych salach Rady Miejskiej, po 1579 znajdowały się : obszerna sień, sala Sądów Trybunalskich, doskonale zdobiona, ze słynącym cudami Krzyżem Trybunalskim, fundacji Jana Zamojskiego, sala „ustępowa”, gdzie gromadzili się członkowie Trybunału oraz kaplica. Ukończone drugie piętro przeznaczone zostało na posiedzenia sesji Trybunału Ziemskiego.
Obecnie w gmachu Trybunału mieści się Urząd Stanu Cywilnego. W danej sali Sądów Trybunalskich odbywają się koncerty kameralne, wykłady i uroczyste spotkania.
Wieża zamkowa (baszta, donżon) – lubelski zabytek sztuki romańskiej należący do kompleksu zamkowego i jedna z najstarszych budowli na Lubelszczyźnie.
Zamek w Lublinie
Bazylika pw. św. Stanisława Biskupa Męczennika, zwana także Bazyliką Relikwii (Drzewa) Krzyża Świętego lub Kościołem oo. Dominikanów – jedna z najstarszych świątyń Lublina, wraz z klasztorem jest jedną z najdłużej istniejących instytucji tego miasta.
Od 21 czerwca 1967 r. kościół dominikanów posiada tytuł bazyliki mniejszej, nadany mu przez papieża Pawła VI.
Niemiecki obóz koncentracyjny w Lublinie, nazywany potocznie Majdankiem, powstał na mocy decyzji Heinricha Himmlera. Wizytując Lublin w lipcu 1941 roku, powierzył on dowódcy SS i policji w dystrykcie lubelskim Odilowi Globocnikowi zadanie zbudowania obozu „dla 25-50 tys. więźniów, którzy byliby wykorzystywani w warsztatach oraz na budowach SS i policji”. Obóz miał stanowić rezerwuar darmowej siły roboczej dla realizacji planów budowy imperium germańskiego na Wschodzie.
Więźniowie umierali w następstwie tragicznych warunków bytowych, ginęli w egzekucjach, mordowano ich w komorach gazowych. Spośród prawdopodobnie 150 tys. więźniów, którzy przeszli przez Majdanek, wg najnowszych ustaleń życie straciło blisko 80 tysięcy osób, w tym około 60 tysięcy Żydów. Dla zatarcia śladów zbrodni zwłoki pomordowanych i zmarłych palono na stosach spaleniskowych i w krematorium.
Więźniowie umierali w następstwie tragicznych warunków bytowych, ginęli w egzekucjach, mordowano ich w komorach gazowych. Spośród prawdopodobnie 150 tys. więźniów, którzy przeszli przez Majdanek, wg najnowszych ustaleń życie straciło blisko 80 tysięcy osób, w tym około 60 tysięcy Żydów. Dla zatarcia śladów zbrodni zwłoki pomordowanych i zmarłych palono na stosach spaleniskowych i w krematorium.
Archikatedra
