Osiem Lat Bez Drogowskazów

Być może to po prostu zbieg okoliczności a być może kwestia innych czynników ale życie moje potoczyło się tak, jak potoczyło. Życie nomadyczne, przerywane co pewien czas powrotami do ojczyzny gdzie czekają rodzina i przyjaciele by później znów ruszyć w trasę. I tak już od ośmiu lat, gdy po raz pierwszy naiwnie sądząc iż jadę po prostu zmienić miejsce pracy, wylądowałem za kołem podbiegunowym. Można powiedzieć metaforycznie że nie wróciłem z tamtej wyprawy, że ona dalej trwa.
Nie da się objąć całości tak by z jednej strony nie zredukować prelekcji do wyliczanki w pośpiechu a z drugiej nie pominąć wielu kluczowych wydawałoby się punktów. Pojawi się podróż do Japonii przez Władywostok i Koreę Południową.
Wspomnę o pięcio-miesięcznej wyprawie przez Iran gdzie na chwilę zatrudniłem się jako sprzedawca dywanów. O pracy jako tester gier komputerowych w Kanadzie jak również nieco bliżej, życia na squatach w Londynie, gdzie przypadkowo zostałem wmanerwowany
w bycie obrońcą na procesie tychże squaterów. Pojawią się wątki latynoamerykańskie zwłaszcza Guatemala, Honduras, Nicaragua. Czas spędzony samotnie w Tunrze Północy jak i na pustynnej Saharze. Wspomnę czemu rozważam powrót do Wietnamu. Kilka słów o Stanach Zjednoczonych. O kilku 'dziwnych’ zbiegach okoliczności i tak dalej.
Postaram się dokonać również ogólnej syntezy, tego jak zmieniały się podróże, tak pod względem praktycznym, zewnętrznych jak i osobistym. Postaram się odpowiedzieć czy faktycznie podróże kształcą i jaki miały wpływ na mnie jako człowieka.