Orla Perć cz. 3

Miejsce westchnień jednych i wspomnień innych. Tu corocznie rodzą się kolejne legendy a niesamowite opowieści opowiadane wieczorami w schroniskach przyprawiają o szybsze bicie serca słuchaczy. To tutaj spotkać można legendy światowego himalaizmu, sportowców, zakonnice i żołnierzy. Tutaj także spotkać możemy zrozpaczone rodziny z dziećmi i niedzielnych „klapkowiczów”. Także tutaj zaznać możemy błogiej ciszy i samotności, by kontemplować w otoczeniu tej wyjątkowej przyrody. By doznać takiego stanu, nie ruszajmy w słoneczny wakacyjny weekend. Osławiona grań z dumnym Kozim Wierchem pośrodku, piękna jest o każdej porze roku ale najpiękniej i najspokojniej jest jesienią. Słońce już nie jest takie piekące a kolory takie żywe.
Początek października w tym roku okazał się wyjątkowy. Dzięki fantastycznej pogodzie i idealnym warunkom, mogłem 4 wyjazdami przemierzyć wszystkie szlaki dojściowe jak i szlak główny Orlej Perci.

Orlą Perć można przemierzyć w jeden dzień, ale musi to być długi dzień letni tak by całą trasę przejść a nie przebiec.
Znam takich którzy chwalą się rekordowymi czasami przejścia a właściwie „zaliczenia” ale cóż z tego. Tatry to nie tunel który przejść jak najszybciej.
Najbardziej wymagająca grań w polskich Tatrach  jest niczym sanktuarium a widoki na każdym kroku zachęcają do kolejnego przystanku i kolejnych zwolnień spustu migawki. W Tatrach powstało wiele słów, myśli, wierszy czy utworów bo to właśnie tutaj myśli układają się zupełnie inaczej.
To ten kawałek naszego kraju pozwala na prawdziwy „reset” i naładowanie akumulatorów a częsty brak zasięgu naszego „kagańca” jest niczym wybawienie.
Jadąc w Tatry często z premedytacją nie zabieram ładowarki a telefon wciskam na dno plecaka.
Tu jestem ja i moje skały, wypiętrzone w sposób wręcz doskonały.
Jesień to czas gdy tatrzańskie trawy w zachodzącym słońcu płoną a Czerwone Wierchy potwierdzają zasadność swojej nazwy.
To czas gdy gwarne tłumy nie przelewają się już przez popularne przełęcze a na szlakach nie zostają tony śmieci. To także dobry czas by wieczór spędzić w schronisku z klimatem i zapachem gór a wcześnie rano wymknąć się na puste szlaki.
Tak też było i tym razem.

Decyzja zapadła w Krakowie koło południa a już o 13.40 siedziałem w autobusie jadącym do Zakopanego.
Szybka przesiadka do busa jadącego do Kuźnic, unikając po drodze natarczywych naganiaczy na noclegi i po kilku minutach jazdy jestem na miejscu.
Większość barów i sklepów jest już zamknięte a nieliczni turyści wracają ze szlaków.
Ja wręcz przeciwnie, ruszam niebieskim szlakiem przez Boczań. Żółty szlak przez Jaworzynkę jest zdecydowanie lepszy na zejście a przy zachodzącym słońcu tu jest już prawie ciemno a na Skupniowym Upłazie jeszcze pięknie widoki.
Już od Przełęczy między Kopami widzę swój cel jutrzejszej wędrówki. 
W schronisku kilka osób dojada swoje zapasy a kilka osób świętuje czyjeś urodziny.
Niestety, klimat Murowańca daleki jest od 5 Stawów czy  choćby Starej Roztoki co potwierdziło zamknięcie kuchni i baru już o 19.50
Wieczorny spacer przed snem z milionem gwiazd nad głową  i górami wokoło jest lepszy niż najlepsze wino i świece czy kto co tam lubi.
Dla mnie to było najlepsze by wstać przed świtem zupełnie wypoczęty.
Szybkie zebranie się do kupy i ciche wyjście z uśpionego jeszcze schroniska.
Ruszyłem…. wokoło tylko Tatry i ja…