ETIOPIA – GÓRY SIMEN

Co zapamiętałam z Etiopii?

Czwarta rano. Pijemy kawę, niektórzy jedzą owsiankę. Na głowach czołówki, w rękach kijki –
ruszamy. Żeby zdobyć szczyt przed południem, trzeba wyruszyć przed świtem. Nie jest zimno
– już na pierwszym postoju ściągamy kurtki, polary. Po kilku godzinach, kiedy zaczyna świtać,
wynurza się przed nami świat jak z bajki – łagodne, porośnięte trawą stoki, złocące się w
porannym blasku.

4543 m n.p.m. – Ras Dashen, czy raczej, jak mówią miejscowi, Ras Dejen. Ze skalnego szczytu,
najwyższego w Etiopii, rozciąga się niezapomniany widok. 150 kilometrów stąd, w Lalibeli, też
stoją skały. Kilka wieków temu wykuto w nich dwanaście klasztorów, dziś jest to święte miejsce
ortodoksyjnego kościoła etiopskiego.

Ysykysta & Indżera

Energiczne potrząsanie ramionami i ruch głową jak u Michaela Jacksona – oto taniec ysykysta.
Próbuję naśladować wibracje tancerki, ale szybko rezygnuję i wracam do stołu. Przede mną
leży tradycyjne danie – indżera, o tej porze roku bezmięsna. Jest Wielki Post, więc poszczą
wszyscy, nawet przyjezdni.

Do doliny Omo lecimy kilka godzin, kilka kolejnych spędzamy w jeepie. Na targ w Key
Afer docieramy późnym popołudniem, więc kierowca mówi: macie godzinę. W pośpiechu
podziwiamy fryzury kobiet Hamerskich, fotografujemy chłopaków z plemienia Tsamaj. A potem
– już powoli, bo przez długą część trasy nie ma asfaltu – wracamy „wesołym autobusem” do
stolicy.

Jak najszybciej, może kiedy trawa w górach się zazieleni. Zanim zapomnę amharskie
podziękowanie „amesegenallo”. Zanim serdeczni ludzie, których tam spotkałam, zapomną
mnie.